Rozdział 2

Irytujący dźwięk budzika rozległ się po pokoju gdy wskazówki zegara pokazywały godzinę 6:00. To idiotyzm aby o siódmej rano, w sobotę, organizować treningi. Przez bite dwie godziny w złym humorze będę musiała użerać się z jakimś idiotą, który uważa się za lepszego ode mnie. Niechętnie wstała z łóżka i spojrzałam na moją przyjaciółkę. Nadal smacznie spała na swoim łóżku. Poszłam do łazienki gdzie wzięłam ciepły prysznic. Następnie ubrałam się w szare dresy i czarny podkoszulek. Był październik i poranki były chłodne więc narzuciłam na siebie szarą, szeroką bluzę zakładaną przez głowę. Wysuszyłam mokre włosy i byłam gotowa. Nie malowałam się. Nie widziałam w tym najmniejszego sensu gdyż po treningu i tak nic by z niego nie zostało. Gdy wychodziłam z pokoju była już siódma. Nie przejęłam się tym zbytnio bo słynęłam z braku punktualności. Postanowiłam jednak przyspieszyć kroku bo chyba nie wypada spóźniać się na pierwsze zajęcia z nowym nauczycielem. Ciekawe kim on jest i dlaczego zdecydował się mnie uczyć. Mógł olać jak wszyscy inni ale tego nie zrobił.

- Sory za spóźnienie – powiedziałam wchodząc do sali gimnastycznej. W pierwszej chwili wydawało mi się że jest pusta ale po chwili dostrzegłam siedzącą pod ścianą postać

- Zaczniesz od rozgrzewki i pobiegasz trochę – widziałam jak wstaje i idzie w moim kierunku.  Miał około 25 lat i dwudniowy zarost który dodawał mu uroku. Był ubrany w białą, przylegającą do ciała bluzkę z długim rękawem i czarne dresowe spodnie.  Bez dalszych wyjaśnień wyszedł z sali. Poszłam za nim i zobaczyłam że już jest w połowie okrążenia. Przyspieszyłam tempa aby go dogonić.  Po jakimś czasie mi się to udało. Dopiero teraz mu się przyjrzałam. Widziałam go już wcześniej. Dokładnie w dzień powrotu ze szpitala gdy dyrektorka wezwała mnie do siebie. Był razem z grupką nauczycieli w gabinecie kiedy dyrektorka wydawała na mnie wyrok. Przez większość czasu stał z tyłu i nie odzywał się ale kiedy szala przechylała się na moją niekorzyść stanął po mojej stronie. Chociaż był nowy w szkole wydawało się, że ma nieskazitelną reputację gdyż nauczyciele słuchali jego argumentów bez sprzeciwu.

- Dlaczego to zrobiłeś? – spytałam przegrywając z ciekawością 

- Co? – spytał zerkając na mnie przez ułamek sekundy

- Wstawiłeś się za mną a potem wyraziłeś chęć trenowania mnie. Mogłeś postąpić jak reszta nauczycieli i pozbyć się mnie – mruknęłam

- Bo każdy zasługuje na drugą szansę – powiedział i przyspieszył tempa.

Przez blisko dwie godziny biegaliśmy po terenie szkoły. Nie widziałam w tym najmniejszego sensu ale nie sprzeciwiałam się gdyż moje ciało nie zregenerowało się jeszcze do końca po wypadku i nie sądzę aby wyczerpujący trening temu służył. Nie przeczę że nie męczyłam się tym bieganiem bo owszem tak. Gościu ma świetną kondycję.

- Po cholerę tyle każesz mi biegać? – spytałam gdy biegliśmy ostatnie okrążenie

- Co zrobisz jeśli ktoś cię zaatakuje a ty nie będziesz miała broni? – odpowiedział pytaniem jednocześnie udając że nie słyszał „brzydkiego słowa”. Osobiście zdarza i się używać o wiele gorszych ale nauczyciele czepiają się nawet tego łagodnego „cholera”

- Zależy od sytuacji – powiedziałam z głupim uśmieszkiem

- To nie żarty. Bywają sytuacje gdzie nie masz broni i stoisz oko w oko z zabójcą, do tego musisz zapewnić bezpieczeństwo podopiecznego. Co w tedy robisz?

- Próbuję go obezwładnić  - wzruszyłam rękami

- A jeśli jest od ciebie dużo większy i ma znaczną przewagę? Co robisz? – kompletnie nie wiedziałam o co mu chodzi

- Dobra, poddaje się – powiedziałam zatrzymując się.

- Uciekasz – powiedział stając koło mnie

- To jakiś żart? – omal nie wybuchnąłem śmiechem

- Nie.

- Ale co z tego że ja będę w stanie uciec. Jakiś biznesmen którego będę chronić na pewno nie dałby rady nadążyć.

- Uwierz mi. Jeśli ma się dobrego ochroniarza, osobę której jesteś w stanie powierzyć  życie zrobisz wszystko co ci każe nawet dokonasz czegoś ponad własne siły, poza tym są w życiu sytuację do których nie przygotuje cię szkoła. Nie chce cię okłamywać.

- Co masz na myśli? -  nie wiedziałam o nim wiele a coraz bardziej chciałam poznać jego przeszłość

- To twój ostatni rok w szkole. Po skończeniu roku szkolnego opuścisz mury szkoły i będziesz zdana na siebie. Co więcej będziesz odpowiedzialna za kogoś innego.  Moim zadaniem jest cię do tego przygotować więc rób co mówię a dobrze na tym wyjdziesz – powiedział i wznowił bieg.

Po treningu wróciłam do pokoju. Alison już nie było. Był sobotni poranek i pewnie jak wszyscy inni uczniowie była na stołówce. Co do mnie to kilkugodzinny trening na pusty żołądek nie był dobrym pomysłem.  Wzięłam prysznic i przebrałam się w normalne ciuchy składające się z jasnych jeansów, białej bokserki i bluzki „nietoperki” z rękawem 3/4. Włosy związałam w niedbałego koka, do kieszeni wrzuciłam telefon i wyszłam z pokoju. Skierowałam się w stronę stołówki. Tak jak się spodziewałam zastałam tam Ali w towarzystwie chłopaków.

- O jesteś! – ucieszyła się moja przyjaciółka

- Jak było? – spytał mnie Lucas

- Przez cały trening biegałam – mruknęła podkradając Mattowi kanapkę

- Ej! To moje!

- Masz problem – powiedziałam konsumując kanapkę

- A ty szczęście, że trenujesz pod okiem Christophera Millera – powiedział Lucas czym kompletnie mnie zaskoczył

- Co masz na myśli? – zainteresowałam się

- Trzymaj – powiedział wyciągając z plecaka szkolną kronikę. Kazał mi otworzyć na 2006 roku i tak też zrobiłam. Znalazłam tam zdjęcie mojego nowego mentora.

- Był uczniem tej szkoły? – spytałam zdziwiona

- Tak, ale mam coś lepszego- powiedział robiąc coś w laptopie.

- Co masz na myśli? – spytał wyraźnie podekscytowany Matt. Zawsze lubił te klimaty.

- Kiedy tu trafił jego nazwisko wydało mi się znajome. Wiecie, mój tata też jest w tej branży i od najmłodszych lat miałem z tym do czynienia. Zacząłem grzebać i coś tam znalazłem

- Czyli? – niecierpliwiłam się

- Był najlepszym uczniem w szkole. Ustanowił nowy rekord w wynikach polowych. Zaraz po zakończeniu roku szkolnego dostał się do ochrony w Białym Domu. Spędził tam trzy lata i nie raz został odznaczony za swoją służbę.

- To co się stało, że trafił tu? – teraz mnie zaciekawił. Facet z taką reputacją nie powinien być nauczycielem.

- Nie wiadomo.  Ślad się urywa. Wszystko utajnione.

- Nie rozumiem – powiedziałam analizując słowa przyjaciela – co facet który ochraniał ludzi w Białym Domu robi jako nauczyciel na jakimś zadupiu?

- Też nie wiem. Pytałem taty ale nic nie chciał mi powiedzieć. To grubsza sprawa.

- Zaraz – odezwała się pierwszy raz od jakiegoś czasu Alison – czy twój tata nie zajmuje się przydzielaniem zadań?

- Tak. Jest członkiem komisji ale albo nic nie wie albo nie może powiedzieć

- Chyba że złamał prawo i został ukarany zesłaniem tutaj – ahh…. Matt i jego teorie spiskowe

Resztę dnia spędziłam z przyjaciółmi nie licząc popołudniowej sesji terapeutycznej i wieczornego treningu. Znowu biegaliśmy ale tylko godzinę. Drugą godzinę demonstrowałam swoje umiejętności.

Myślami ciągle wracałam do naszej porannej rozmowy z przyjaciółmi i porównywałam ją z tym co Chris mówił mi podczas porannego treningu. Zastanawiałam się czy nie ma w tym drugiego dna. To co mówił… na pewno było szczere ale nie wydaje mi się aby nawiązywało do tego co spotkało go w Białym Domu. Coś musiało stać się potem a ja chce dowiedzieć się co to takiego.  Christopher Miller jest dla mnie zagadką a ja chce poznać prawdę. Co takiego się stało że jest taki… taki… taki z zasadami. Sztywny i wiecznie opanowany. Nie reaguje na moje zaczepki i kąśliwe uwagi. Wszyscy inni nauczyciele na jego miejscu już dawno wysłałoby mnie do dyrektorki. Jedyne co o nim wiem to to, że pochodzi z Anglii, od przedszkola mieszka na terenie tej placówki i w młodości zdarzały mu się różne wybryki, jednakże szkołę ukończył jako najlepszy uczeń i do tej pory nikt nie pobił jego wyników. W internecie można sporo się dowiedzieć na temat różnych ludzi szczególnie związanych z rządem. O Chrisie było wiele informacji aż do 2008 roku. Potem ślad się urywa. Tak jakby w 2008 roku człowiek o imieniu Christopher Miller przestał istnieć. Przez pięć lat nie było po nim śladu i nagle, w 2013 roku pojawia się w naszej szkole jako nauczyciel. Do tego wstawia się za zbuntowaną uczennicą z „problemami emocjonalnymi”. 

________________________

_________

Na razie rozdziały będą pojawiały się raz w miesiącu, przepraszam za to ale musicie mnie zrozumieć. W wakacje ich częstotliwość może się zwiększyć ;)